Imperium wymazane z kart historii.

Pośród licznych wątków wszelakich teorii spiskowych wątek chazarski wzbudza we mnie największe zainteresowanie. W świecie Islamu panuje przeświadczenie, że obecna społeczność żydowska stanowi bezpośrednich potomków Chazarów, co niejako odbiera wszelkie prawa Żydom do terytoriów obecnego Izraela. Powstało na ten temat wiele opracowań, najbardziej znanym jest "Trzynaste plemię". Przeciętny obywatel nie ma zielonego pojęcia kim byli Chazarowie, Ci bardziej zorientowani stwierdzą, że było to jakieś koczownicze plemię. Osoby dobrze zaznajomione z historią powiedzą, że była to społeczność koczownicza, która przyjęła judaizm.

Na pytanie o największe i najpotężniejsze państwa wczesnego średniowiecza najczęściej usłyszymy o państwie Karola Wielkiego oraz Bizancjum. Niektórzy wspomną jeszcze Kalifat. Imperium Chazarów będzie prawie zawsze pominięte.

W środowisku miediewalistów funkcjonuje określenie Pax Khazarica. Jest ono terminem określającym okres trzech wieków stabilizacji mniej więcej od 650-950 roku. Nazwa ta wzięła się od państwa, które umożliwiło tę stabilizację. Po śmierci Mahometa w 632 kraje arabskie zjednoczyły się w jeden twór państwowy - Kalifat. Niezwykle ekspansywne imperium, które w przeciągu 100 lat zdobyło terytoria od półwyspu iberyjskiego aż po Indie, od Sahary, po Kaukaz. Podczas gdy w szkołach uczymy się pieśni o Rolandzie, wspominając przy tym bitwę w wąwozie Roncevaux, uczymy się o walce Karola Wielkiego z Arabami na zachodzie ani słowem nie wspomina się na temat tego, co w tych czasach działo się na wschodzie. Owszem, często wspomina się o Cesarstwie Bizantyjskim pozostawiając w domyśle, że to właśnie cesarze obronili Europę przed Islamem. Nie jest to jednak prawda.

Kaganat Chazarów po raz pierwszy wspomniany jest na kartach historii przy okazji najazdu Atylli na Cesarstwo Rzymskie. Kaganat wspomniany jest jako jeden z wasali Hunów. Po raz kolejny pojawiają się w roku 627, od razu zajmując istotną pozycję na arenie światowej. W roku tym Chazarowie jako sojusznicy Bizancjum pokonują wojska arabskie by dwa lata później zdobyć Tyfilis. Przez następne sto lat, podczas gdy Kalifat zwiększa swoje terytoria na zachodzie, na wschodzie ustępuje właśnie Chazarom. W tym samym czasie Chazarowie pokonują Bułgarów na Ukrainie, zdobywają Albanię przy użyciu 80 tysięcznej armii (to więcej aniżeli walczyło po obu stronach pod Grunwaldem!!!), wasalizują Bułgarów. W 732 roku Konstantyn V żeni swojego syna z córką Khana Chazarów. W międzyczasie Chazarowie stopniowo rezygnują z koczowniczego trybu życia. Zakładają stolicę w Atil, budują feudalne struktury władzy. Nawet na studiach historycznych gdy mówi się o pierwszym państwie feudalnym we wschodniej Europie wspomina się o państwie Samona. O Chazarii nie mówi się prawie nic. Kiedy przeglądamy mapy dotyczące tamtego okresu państwo Chazarów zazwyczaj na nim nie występuje. Nie stosuje się względem niego barwienia zajmowanego obszaru, przedstawia się je jako jedno z wielu plemion koczowniczych. Nie ma znaczenia, że istnieją liczne źródła opisujące Chazarię jako państwo, państwo feudalne, bijące własną monetę, zajmujące wielki obszar, państwo które zwasalizowało praktycznie całą wschodnią i centralną Europę. Dlaczego tak jest? Jedyna rozsądna odpowiedź na to pytanie z całą pewnością zakwalifikowana będzie do kategorii spiskowej teorii dziejów.

Według potwierdzonych źródeł w 740 roku elity pańtwa Chazarskiego przyjmują judaizm. Tym samym jest to pierwsze państwo żydowskie od czasu upadku Jerozolimy. Historycy toczą zaciekły spór o zakres judaizacji społeczeństwa Chazarskiego, liczne źródła pozwalają stwierdzić, że nie tylko elity, ale i znaczna część obywateli przyjęła wiarę mojżeszową. Środowiska antysemickie twierdzą, że to właśnie z Chazarów wywodzi się zdecydowana większość dzisiejszej społeczności żydowskiej. Ponieważ Chazarowie kwalifikowani byli do grona plemion tureckich sprawia to, że wszelkie roszczenia terytorialne do terytoriów Izraela wydają się być bezpodstawne. Sprawa ta wydaje się być niezwykle problematyczna i wielce kontrowersyjna. Po przyjęciu judaizmu w Chazarii zapanowała wolność religijna. Swoistego rodzaju średniowieczne multi-kulti. Z relacji arabskich kronikarzy dowiadujemy się, że przykładowo w Atil działało dwóch sędziów żydowskich, dwóch chrześcijańskich, dwóch muzułmańskich i jeden pogański. Przeciwnicy tezy o chazarskich korzeniach obecnych żydów wysuwają tezę, jakoby z racji swobód religijnych do Chazarii emigrowała większość Żydów z Europy Zachodniej, Bizancjum i krajów islamskich. Nie spotkałem się nigdzie z trzecią tezą, która wydaje się mieć równie dobre umocowanie w faktach co dwie poprzednie. Każdy zapewne słyszał o zaginionych plemiona Izraela. Po czasie niewoli babilońskiej (która w rzeczywistości z niewolą wiele wspólnego nie miała) dziesięć plemion nigdy nie powróciło do Izraela. Zgodnie z relacjami biblijnymi plemiona te rozeszły się po całym świecie. Chazarowie wśród światowej diaspory byli uważani za pełnoprawnych członków społeczności żydowskiej. Każdy kto zna kulturę judaistyczną wie, że takiego statusu nie posiadają zjudaizowani Goje. Zdaje się to dość jasno świadczyć o tym, że dla ówczesnych Żydów, Chazarowie stanowili potomków dwunastu plemion, a najprawdopodobniej któregoś z dziesięciu zaginionych plemion Izraela. Co ciekawe, jeśli przyjrzeć się materiałom historycznym zauważymy, że agresywne plemiona koczownicze pojawiły się na arenie historycznej w dość niedługim czasie od zakończenia niewoli babilońskiej. Choć jak już pisałem teza ta nie posiada wielu zwolenników uważam, że warto się zastanowić nad tym, czy nie tkwi w niej ziarno prawdy.

Fakt, że procesie edukacji historycznej w Polsce temat Chazarii jest całkowicie pomijany jest karygodny. Karygodny z kilku względów. Po pierwsze, jest to najstarsze państwo feudalne w Europie Wschodniej, po drugie Polanie byli jednym z plemion, które płaciło Chazarom regularny trybut. W "Powieści lat minionych" Nestora, jednego z nalepszych źródeł dotyczących wczesnej słowiańszczyzny mamy dwa opisy odnośnie trybutu płaconego przez plemiona Polan, Siewierzan i Wiatyczów na rzecz Chazarów. Pierwszy trybut w ilości jednego miecza od dymu należy rozumieć jako służbę wojskową w armii chazarskiej. Trybut drugi, srebrna moneta i wiewiórcze futro wskazuje całkowitą zależność wasalną naszych przodków od społeczności żydowskiej z nad Wołgi. Co ciekawe, wśród różnych źródeł dotyczących Chazarów znaleźć możemy informację, że w 859 roku daninę Chazarom płacili także Wikingowie. W roku, kiedy Wikingowie palili i plądrowali obszar morza Śródziemnego, dwa lata przed spaleniem Kolonii i Paryża, dumni Wikingowie płacili Chazarom trybut. Kiedy przeanalizować wydarzenia tamtego okresu z łatwością dostrzeżemy, że właśnie w tych latach zaczęło się wareskie panowanie na Rusi. Można by więc wysnuć wniosek, że rządy Wikingów na Rusi rozpoczęły się za przyzwolenie pierwszego państwa żydowskiego naszej ery.

Za koniec okresu Pax Khazarica uważa się rok 965. Wtedy to Światosław I zdobył większą część terytorium Chazarów. Warto wspomnieć o tej dacie także ze względu na historię Polski. Rok później miał miejsce chrzest Mieszka I. Pozostaje już kwestią spekulacji, czy władca Polan tak chętnie przyjąłby wyznanie zachodnie, gdyby nie upadek państwa, które od stu lat stanowiło zagrożenie i wymagało trybutu od naszych przodków.